این یه خصوصیت همه ی آدماس جدا از طرز تفکرشون که عاشق درست کردن سالگرد و روز بزرگداشت و اینطور چیزا باشن...حداقل توی ذهنشون.حتی اگه اصلا اونو به روی خودشون نیارن...دائم توی ذهنت دنبال یه چیزی میگردی که بگی وای یه سال...وای این همه وقت...اوووووه!...بی اونکه حواست باشه که ثانیه هایی که میگذرن دونه های ساعت شنی عمرتن که دارن تند و تند میفتن پایین.
به هر حال...منم از این اصل کلی مستثنا نیستم!...ناتورمم انگار که کم کم داره از آب و گل در میاد دیگه...اینجا دو ساله شد! :)