گاهگاهی مایه خوشنودی است که چشمانمان را ببندیم و در آن تاریکی مطلق به خود بگوییم...من جادوگرم و هنگامی که چشمانم را بگشایم دنییایی را در پیش رو خواهم داشت که خود آنرا آفریده ام و این تنهامن...بله تنها من هستم که مسئول این آفرینشم.سپس به آرامی پلکها را همانند پرده هایی که از روی صحنه کنار میروند بر می گشاییم و یقین داریم که این دنیای ماست...همانطور که می خواسته ایم باشد...
کار سختی بنظر نمی رسه...امتحانش کن.قول میدم ارزشش رو داشته باشه
فقط کافیه چشماتو ببندی...به دنییایی فکر کن که دوست داری بسازیش...بعدش آروم...آروم...چشماتو باز کن....چی میبینی؟!
